http://www.rockline.it/images/reviews/TwistedTowerDireNetherworlds.jpg

1.Starshine 03:29
2.Dire Wolf 04:24
3.Fortress 04:52
4.Killing Kind 03:59
5.Netherworlds 06:18
6.Casuality Of Cruel Times 04:44
7.Tales Of Submission 05:07
8.No One Left To Blame 06:29
9.Firebird 06:23

Jakoś nie mogę się do tego zespołu przekonać. Z każdą płytą jest to samo: kilka świetnych utworów i reszta kawałków poprawnych. Nowa płyta: „Netherworlds” tej sytuacji niestety nie zmienia. Nie, ja wcale się do nich nie uprzedziłem, po prostu nie przemawia do mnie do końca, to co robią.
Twisted Tower Dire to amerykański zespół, założony w 1995r. Pierwsze kilka lat działał w podziemiu, nagrywając demówki, splity i kawałki na przeróżne…

http://img76.imageshack.us/img76/2562/tankwarcz9.jpg

1. Shellshock (Live)
2. Steppin' on a Landmine(Live)
3. Blood, Guts and Beer (Live)
4. Run Like Hell (Live)
5. Don't Walk Away (Live)
6. Filth Hounds of Hades (Live)
7. Stormtrooper (Live)
8. The Snake (Live)
9. Shellshock (Demo)
10. Run Like Hell (Demo)
11. Blood, Guts and Beer (Demo)
12. Hammer On (Radio Session)
13. Don't Walk Away (Radio Session)
14. Heavy Artillery (Radio Session)
15. T.W.D.A.M.O. (Live at Parkpop, Holland 6-4-82)
16. Blood, Guts And Beer (Live at Parkpop, Holland 6-4-82)
17. Too Tired To Wait For Love (Demo)
18. Man Who Never Was (Demo)

Dziwne…

http://image.bontonland.cz/hudba/rockpop/U-D-O-Mission-No-X-Limitovana-edice-319320.jpg

To już dziesiąta studyjna płyta w dorobku byłego wokalisty grupy Accept, informuje nas o tym zresztą tytuł – "Mission No. X". Udo Dirkschneider po raz kolejny wypełnia swą misję – pokazanie niedowiarkom, że heavy metal nie zginął i ma się dobrze.
Żadnych nowości, zmiany brzmienia na tej płycie nie usłyszymy. U.D.O. Wciąż gra siarczysty, klasyczny heavy metal. I słychać to od początku – tytułowy Mission No. X dobrze to pokazuje. Ciężki riff, charczący głos Udo, chóralny, przebojowy refren, świetne solówki. Udo się nie zmienia i chyba nikt od niego tego nie wymaga. Dalej też jest dobrze, ba! bardzo…

http://metal-archives.com/images/136932.jpg

Nie spodziewałem się żadnego wydawnictwa z obozu Kipelova w 2006 roku. A jednak. Niestety nie jest to bardzo oczekiwana przeze mnie nowa studyjna płyta, lecz koncertówka. Trochę to dziwny krok ze strony Kipelova. Przecież 3 lata wcześniej wydał już świetny, dwupłytowy koncertowy album „Put' nawjerch”. Nagrał studyjną płytę i znów album koncertowy? Nie jestem pewien czy był to najlepszy pomysł. Może był to wymóg wytwórni, nie wiem. Prawdopodobnie płyta CD wyszła jako dodatek do równocześnie wydanego DVD o takim samym tytule, z takim samym zestawem utworów. Z drugiej strony nagrań (studyjnych czy koncertowych) Kipelova nigdy za wiele.
Materiał na…

http://metal-archives.com/images/113749.jpg

Sergey Mavrin to tak jak Kipelov uciekinier z obozu Arii. Tyle że Mavrin opuścił szeregi macierzystego zespołu na kilka lat wcześniej. Ma już na swoim koncie kilka świetnych płyt. „Oktrowjenije” to jego ostatni jak na razie album.
W porównaniu z poprzednią płytą mamy jedną podstawową zmianę – nowego wokalistę. To właściwie nic nowego, bo praktycznie żaden wokalista nie zagrzał długo miejsca u Mavrina. Może ma trudny charakter czy coś;-) Mimo wszystko trochę mnie to zdziwiło, bo ostatnie 2 płyty zostały nagrane z tymsamym śpiewakiem – Styrowem, który naprawdę pasował do kapeli. Ale widocznie nie pasował Mavrinowi, w związku z…

http://metal-archives.com/images/92219.jpg

Przyznam się, że bardzo obawiałem się o tę płytę. Jestem wielkim fanem Arii i zastanawiałem się, czy ich były wokalista poradzi sobie bez macierzystego zespołu. Aria z nowym wokalistą – Bierkutem udowodniła, że wciąż potrafi nagrywać świetne metalowe płyty. Na pełną odpowiedź Kipelova trzeba było trochę poczekać. Rok po rozstaniu z Arią dostaliśmy dwupłytową, rewelacyjną koncertówkę "Put' nawjerch", rok później singiel z jednym nowym (aczkolwiek rewelacyjnym) utworem. I dopiero w 2005 roku Kipelov wydał pierwszy pełnometrażowy album: "Rjeki wremion" (Rzeki czasu).
Nie wiedziałem, czego się spodziewać: czy czegoś w stylu solowej płyty nagranej z Mawrinem ("Smutnoje wremja"), czyli grania…

http://metal-archives.com/images/142232.JPG

Saxon wrócił. Zastanawiałem się, czy uda im się utrzymać poziom z rewelacyjnego Lionheart. Tamta płyta była naprawdę niesamowita i nie byłem pewien czy starczy im pomysłów na następną tak dobrą. A jednak!
Pierwszy kontakt z tą płytą jakiegoś specjalnego wrażenia na mnie nie wywarł. Po prostu dobry album i tyle. Ale z każdym przesłuchaniem Inner Sanctum wciągał coraz bardziej. Aż nie mogłem (i wciąż nie mogę) się od nowego Saxona uwolnić. Ciężko mi powiedzieć, czy jest to płyta lepsza od poprzedniczki, na pewno w niczym jej nieustępująca. Na talerzu mamy 10 kompozycji, pełnych soczystego heavy metalu. Biff w doskonałej…

http://metal-archives.com/images/144208.JPG

Poprzednia płyta Manowara jakoś szczególnie mnie nie zachwyciła, była dobra, ale spodziewałem się więcej po następcy doskonałego "Louder Than Hell". Sześć lat czekania i dostaliśmy płytę niezłą, ale nieporywającą. Nie była szczytem marzeń, ale i tak bylo na niej sporo świetnych utworów. Teraz przyszło nam czekać pięć lat i dostaliśmy kompletnego gniota. Tak, nie boję się tego powiedzieć. Nie jest to pochopna opinia. Słuchałem tej płyty naprawdę wiele razy, bo nie mogłem uwierzyć, że mogli nagrać coś tak słabego. Zdecydowanie najgorsza płyta w historii zespołu, szkoda.
Z zewnątrz niby wszystko w porządku, typowa Manowarowa okładka, typowy tytuł, ale zawartość…

Gdy dowiedziałem się o tym koncercie, wiedziałem, że sobie nie odpuszczę. Co prawda widziałem już DiAnno 3 lata temu podczas jego pierwszej wizyty w naszym kraju, ale to przecież nie powód by nie pojawić się znowu. Zresztą dał wtedy naprawdę rewelacyjny koncert, udowadniając, że jego głos jest wciąż w doskonałej formie.

Metal Maraton rozpoczął rodzimy Chainsaw. Dane mi było już ich oglądać, gdy supportowali Grave Digger 1,5 roku temu. Wtedy mnie nie zachwycili, tym razem było podobnie. Podczas ich występu ze sceny wiało nudą. Nie odmówię im obycia na scenie i umiejętności technicznych, ale całość po prostu nie zachwycała. Ludzie…

Na pierwszej edycji Jagórfestu, przyznam się bez bicia, nie byłem. Tym razem sobie nie odmówiłem, skład (przynajmniej częściowo) wyglądał obiecująco.

Występu pierwszego zespołu – De Lemonade nie widziałem z przyczyn ode mnie niezależnych (korki, spóźnialski kumpel). Z tego, co zasłyszałem od innych, zespół grał punka i bardzo przeciętnie im to wychodziło. Jako drudzy na scenie zameldowali się Silence Project. Niestety mało było słychać (oj, paskudne mieli nagłośnienie), a z tego, co się dało wychwycić, mało było interesujących dźwięków. Może krzywdzę tę kapelę, bo słyszałem też bardzo pozytywną opinię o ich występie. Mnie to kompletnie nie ruszało – taka dziwna mieszanka:…