Воскресенье 19 Июн 2011, 11:46
Het is alweer de vijfde editie van het Naked Song Festival, waar artiesten hun muziek “terugbrengen tot in haar puurste vorm”. Dat komt in de praktijk neer op weinig toeters en bellen, en meestal niet meer dan een gitaar of een piano als begeleidend instrument. Ook dit jaar is het Muziekcentrum Frits Philips in Eindhoven de plek waar het allemaal gebeurt.
De organisatie heeft dit jaar een aantal mooie headliners gestrikt: Villagers, Fink, Joan As Police Woman en Thomas Dybdahl mogen elk een uur in de grote Eindhoven Airport Zaal optreden. Daarnaast is er veel plek voor Nederlands, Belgisch en minder bekend buitenlands talent, verspreid over in totaal vijf podia.
I Am Oak
Het festival begint dan ook al om 16.00, met drie artiesten van Nederlandse bodem om uit te kiezen. Hoewel ik wel geïnteresseerd ben in de samenwerking van Moss en El Pino and the Volunteers (werknaam Tika), kies ik voor het Brabantse I Am Oak. Ze spelen op de Effenaar Stage, wat neerkomt op een podium midden in een gang. Het nadeel hiervan is dat veel mensen aan de bar blijven hangen. I Am Oak speelt veel nummers van het nieuwe album, Oasem, en zelfs twee nummers die nog uitgebracht moeten worden, maar het is een mooi begin. Pluspunten voor de mooie samenzang, minpunten omdat het allemaal niet zo erg spannend is, en ik het na 50 minuten wel meer dan gezien heb.
Villagers
De eerste headiner van de dag speelt al om 17.00, maar het pakt goed uit. Villagers is vandaag enkel Conor O’Brien en toetsenist, en vanaf het begin wordt het publiek ingepakt door de verhalende teksten en mooie stem van Conor. Het enige minpuntje is dat ze nog niet het repertoire hebben om makkelijk een uur mee te kunnen vullen: het moet komen van pareltjes als Becoming a Jackal, The Pact - I'll Be Your Fever en The Meaning of the Ritual.
http://farm6.static.flickr.com/5151/5847037854_3b716df8bd_m.jpg
Het is inmiddels etenstijd, en hier doet zich een klein probleem voor: er ontstaan lange rijen bij de enige kraam die eten verkoopt. Na 20 minuten heb ik een kleine maaltijd bemachtigt die dat wachten gelukkig meer dan waard is, terwijl de fijne folk van Oscar and the Wolf door de gang klinkt.
Fink
Dan is het tijd voor Fink, de tweede headliner. Misschien wel het hoogtepunt van het festival: pas als de zanger vraagt of ze nog een nummer kunnen spelen, merk ik dat ze al meer dan 5 minuten over hun tijd heen zijn, maar ze spelen door. Fink doet me denken aan een combinatie van Dave Matthews Band en José Gonzalez.
http://farm4.static.flickr.com/3494/5846483889_b4e64187b6_m.jpg
Teitur
Na de goede start van het festival, zakt het nu wat in. Teitur zingt zoete liedjes over liefde en keuzes in het leven, zichzelf afwisselend begeleidend met piano en gitaar. Helaas is er iets te veel mis aan het optreden: de zang is niet altijd even zuiver, zijn stem is niet bijzonder genoeg om dat minder erg te doen lijken, de teksten zijn niet briljant en de muzikale begeleiding is dat evenmin. Toch weet hij bij vlagen het publiek te boeien door zijn improvisatie: als door een open deur opeens muziek van een ander podium binnenwaait, lacht Teitur even en ramt hij doodleuk wat harder op zijn piano. Ook is hij de eerste artiest vandaag die de moeite neemt om af en toe wat tegen het publiek te zeggen.
Joan As Police Woman
Daar is ze dan, de ex van Jeff Buckley. Het laatste album heeft mij de hoop gegeven dat ze de trage ballades uit haar repertoire zal afwisselen met wat meer uptempo nummers, maar die hoop is snel verloren. “Tonight I’m gonna play really slow emo songs,” is het eerste wat ze zegt voor ze achter haar piano plaatsneemt. En dat klopt helaas. Een redelijke cover van David Bowie houdt me even wakker, maar na een half uur heb ik koffie nodig als ik de rest van de avond nog wil meemaken.
Marques Toliver
Nog nooit van gehoord, en oorspronkelijk niet op mijn schema. Maar na 5 minuten Vetiver heb ik genoeg van de Fleetwood Mac-riedeltjes, en besluit ik naar deze straatmuzikant te gaan. Want zo is Marques Toliver begonnen: als violist op metrostrations in New York en later Londen. Hij weet wel een heel optreden te boeien, en dat blijft niet onopgemerkt. Gedurende het optreden is er geen plek meer te vinden rondom het kleinste podium van het festival. Marques Toliver speelt lange, emotionele nummers met slechts een viool en zijn prachtige stem. Horen we de komende jaren nog veel van.
http://farm6.static.flickr.com/5302/5847045144_5416d17377_m.jpg
Het festival is om 23.00 nog niet voorbij, maar ik kan helaas maar een kwartier van Thomas Dybdahl meepikken als ik mijn laatste trein wil halen. Toch zorgt hij voor een knallend einde: hij lijkt de opzet van het festival niet helemaal begrepen te hebben, en heeft een soort E-street band meegenomen naar het festival. Thuisgekomen begrijp ik dat het hele publiek uiteindelijk op het podium stond.
Samengevat een erg leuk festival, op een uitstekende locatie. Hoogtepunten voor mij: Fink, Villagers en Marques Toliver. Iets meer afwisseling qua muziekstijlen is misschien een idee voor de toekomst. Oja, nog een idee voor de toekomst: het festival niet tegelijk plannen met een Guus Meeuwis-concert… de treinreis terug was een hel.