Суббота 4 Фев 2012, 4:25
Normaal treedt hij op in achtertuinen, voor een man of veertig, als we Ben Cooper (vanavond in de gedaante van Radical Face) moeten geloven. Misschien is het de kou, maar veel mensen komen pas na Benjamin Francis Leftwich de oude kerk binnen. Zonde, want de coming man speelt perfect, en zijn onlangs verschenen debuutalbum zal nog in veel eindejaarslijstjes terugkeren.
Toch is Paradiso goed gevuld als Radical Face het podium betreedt. Met bij elk nummer een uitleg over de geschiedenis ervan, komt al vroeg in de set het bekende Wrapped In Piano Strings langs. Desondanks blijft het publiek onbewogen. Iets dat de Amerikanen vanavond vooral aan zichzelf te wijten hebben: elk nummer wordt voorafgegaan door een minstens zo lang praatje, waarin Ben zich - zogenaamd in verlegenheid - alvast verontschuldigt voor eventuele fouten.
DIe fouten maakt hij niet, hoewel er ook zeker niet 100% strak gespeeld wordt. Maar de voorgekauwde verhalen halen alle authenticiteit weg van het optreden. Heel even, tijdens Black Eyes en later bij Always Gold, overwint dan toch de kracht van het liedje het, en deint de zaal zachtjes mee op de melancholische muziek. Helaas, zelfs nu vergaloppeert Ben zich weer ernstig: voorafgaand aan megahit Welcome Home, Son wordt samen met het publiek het refrein geoefend. Een dieptepunt.
Een toegift hoeft dan eigenlijk al niet meer, maar maakt toch nog wat goed. Zonder setlist worden er verzoekjes uit het publiek aangenomen, hetgeen de spontaniteit nog wat ten goede komt. Al met al is het een uur lang ergernis, afgewisseld met mooie liedjes. Of andersom, daar ben ik nog niet over uit.